Laurent Gbagbo

Laurent Gbagbo - kontrowersyjny prezydent Wybrzeża Kości Słoniowej - urodził się 31 maja 1945 r. w katolickiej rodzinie z departamentu Gagnoa w centralno-zachodniej części Wybrzeża Kości Słoniowej (WKS). W 1969 ukończył wydział historii na Uniwersytecie w Abidżanie, stolicy kraju. Rok później został nauczycielem historii i geografii w abidżańskim liceum. Jako bardzo aktywny syndykalista wstąpił do opozycyjnych szeregów lewicy, gdzie prowadził burzliwą działalność w obronie praw związkowców. Już w marcu 1971 r. znalazł się w więzieniu. Zwolniono go w styczniu 1973. Rok później zaczął pracować w Instytucie Historii, Sztuki i Archeologii
Afrykańskiej (IHAAA) przy Uniwersytecie w Abidżanie. W 1979 otrzymał tytuł doktora na jednym z paryskich uniwersytetów (l’Université de Paris VII). Jego praca doktorska dotyczyła socjo-ekonomicznych aspektów polityki WKS w latach 1940-1960. Będąc już dyrektorem IHAAA Gbagbo w 1982 tworzył podwaliny Frontu Ludowego WKS (FPI). Sprzyjały temu strajki w środowisku nauczycielskim. Uważany za ich przywódcę wyemigrował do Francji. Tam m.in. opublikował program FPI. Za czasów rządów Jacquesa Chiraca w 1986 spotkał się z silnymi naciskami dążącymi do jego powrotu do ojczyzny. W skutek pomyślnie zakończonych negocjacji z przedstawicielem ówczesnego prezydenta WKS, pana Houphouët Gbagbo dostał pozwolenie na powrót w 1988 r.. Jeszcze w tym samym roku zwołał założycielski kongres FPI, na którym został wybrany Sekretarzem Generalnym de facto nielegalnego Frontu. To lewicowo-demokratyczne ugrupowanie wzorowało się na Socjalistycznej Partii Francuskiej. W wyborach prezydenckich 1990 r. Laurent Gbagbo był jedynym rywalem Houphouëta. Uzyskał 18,3% poparcia i stał się liderem opozycji. FPI przypadło 9 miejsc w Parlamencie, jedno z nich zajął Gbagbo. W 1992 roku po raz drugi trafił do więzienia tym razem w wyniku udziału w studenkiej manifestacji skierowanej przeciwko armii. Po śmierci ówczesnego prezydenta, wzywał do zbojkotowania wyborów i zażądał rewizji prawa wyborczego w celu weliminowania ważności głosów obcokrajowców (mieli oni zawsze głosować na partię będącą u władzy). Do 1996 był Sekretarzem Generalnym FPI. Przez 4 kolejne lata pełnił funkcję przewodniczącego Frontu. W 2000 r. ponownie zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich. Stając w szranki z Robertem Guei i Alassane Ouattara, odniósł zwycięstwo. Wyborom towarzyszyły krwawe rozruchy między chrześcijańskimi zwolennikami Gbagbo i muzułmańskimi - Ouattara.
Ten pierwszy, uznawany za radykalnego nacjonalistę, dostał poparcie ze strony francuskiego rządu Lionela Jospina. Nowego prezydenta obarcza się rozpętaniem w kraju długiej fali przemocy. W 2002 r. rebelianci z północnej częsci państwa wywołali wojnę domową domagając się dymisji prezydenta. Na mocy ugody podpisanej w Marcoussis zadecydowano, że zmiany zajdą jedynie w rządzie. W 2004 r. siły rządowe zatakowały rebeliantów z północy. Gdy w ich obronie stanęli francuscy żołnierze z kontyngentu pokojowego ONZ armia Gbagbo ruszyła i na nich a prezydent oskarżył Paryż o próbę ponownej kolonizacji kraju.

Jego żoną jest Simone Ehivet - wysoko postawiona działaczka FPI.Polityka od zawsze była główną rozrywką Laurenta Gbagbo, innymi są muzyka i
dobre jedzenie. Obecny prezydent opublikował w swoim życiu wiele książek, należą do nich: La Côte d’Ivoire pour une alternative démocratique (1983),
Histoire d’un retour (1989), Agir pour les libertés (1991), Le temps de l’espoir (1995).