Katolicka Italia debatuje

Kwestia praw gejów i lesbijek jest we Włoszech tematem bardzo żywym i aktualnym. Od ponad dwudziestu lat trwa debata publiczna na temat legalizacji tzw. związków partnerskich, również osób tej samej płci. Obecny premier Romano Prodi uczynił sprawę rejestracji związków homoseksualnych istotnym punktem swojej kampanii wyborczej. W grudniu 2006 roku 39 proc. Włochów popierało ten pomysł. Dyskusji nad legalizacją związków gejów i lesbijek towarzyszy jednak zdecydowany sprzeciw Kościoła katolickiego. 

Kontakty seksualne między osobami tej samej płci zostały we Włoszech prawnie dozwolone w 1890 roku. Prawo włoskie zabrania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną w pracy i innych sferach życia społecznego. Od 1973 geje mogą służyć we włoskiej armii. Prawo włoskie zabrania jednak kobietom samotnym oraz żyjącym w związku z osobą tej samej płci poddania się sztucznemu zapłodnieniu. Nierozstrzygnięta pozostaje kwestia związków partnerskich, których rejestracji jak dotąd włoskie prawo nie przewiduje. Jednakże parom homoseksualnym będącym w stałych związkach przysługują pewne uprawnienia.

Dyskusję na temat związków partnerskich we włoskim parlamencie rozpoczęto w 1986 roku za sprawą Międzyparlamentarnych Kobiet Komunistek oraz stowarzyszenia na rzecz praw homoseksualistów Arcigey. Od tamtej pory obu izbom zostały przedstawione dziesiątki projektów ustaw regulujących tą kwestię. Debata parlamentarna przybrała poważniejszy obrót po 21 października 2002 roku, kiedy to geje Alessio De Giorgi i Christian Panicucci zawarli związek partnerski we francuskim konsulacie w Rzymie. Tego samego dnia deputowany Franco Grillini przedstawił propozycję prawa regulującego kwestię związków partnerskich we Włoszech. Nie trafiła ona jednak pod obrady parlamentu.

Zwycięstwo centrolewicy w wyborach z 2006 roku ponownie zwróciło uwagę parlamentu na związki partnerskie. 8 lutego 2007 przedstawiony został projekt ustawy zatytułowanej Prawa i Obowiązki Stałych Konkubentów (Diritti e doveri delle persone stabilmente COnviventi, w skrócie DICO). Ustawa ta definiuje związek partnerski, jako „dwie pełnoletnie osoby, również tej samej płci, które mieszkają razem na stałe i zapewniają sobie pomoc i solidarność materialną i moralną, nie związane więzami małżeńskimi, rodzicielskimi, powinowactwa, adopcji, afiliacji, opieki.” DICO przewiduje m.in. prawo do reprezentowania partnera w przypadku jego choroby lub śmierci, uzyskanie pozwolenia na pobyt przez partnera nie będącego obywatelem Włoch, a pozostającego w związku partnerskim z Włochem, prawo do dziedziczenia po dziewięciu latach wspólnego zamieszkiwania. Projekt DICO został przedstawiony w Senacie i poddany pod ocenę Komisji Sprawiedliwości. Przewodniczący Komisji Cesare Salvi zaprezentował swoją wersję projektu ustawy, zmieniając jej nazwę z DICO na CUS (Contratto di Unione Solidale). Ustawa czeka na poddanie pod głosowanie.

Mimo braku regulacji ogólnokrajowej, niektóre regiony zdecydowały się wprowadzić kategorię związków partnerskich w swoich statutach. Pierwsze uczyniły to władze Kalabrii 6 czerwca 2004 roku. Następnie podobne regulacje wprowadzono w Toskanii, Umbrii i Emilii-Romanii. 

Na podstawie:

repubblica.it.

Joseph Card. Ratzinger, Considerazione circa i progetti di riconoscimento legale delle unioni tra persone omosessuali, vatican.va.
 http://www.glbtq.com/social-sciences/wolfenden_report.html
http://wiadomosci.onet.pl/1415229,2679,kioskart.html
wikipedia.pl