Borys Nikołajewicz Jelcyn
Borys Jelcyn urodził się 1 lutego 1931 roku we wsi Butka koło Swierdłowska, w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu Politechniki Uralskiej do roku 1968 pracował jako inżynier budowlany. W latach 1961-1990 był członkiem KPZR. W 1977 roku objął funkcję I sekretarza Swierdłowskiego Komitetu Obwodowego (obecnie Jekaterynburg).
W 1985 roku została mu powierzona funkcja I sekretarza stołecznej KPZR. W 1987 roku po krytyce reform przeprowadzonych przez szefa partii Michaiła Gorbaczowa został zdymisjonowany ze stanowiska. Jednocześnie zdobył popularność w reformatorskim skrzydle partii, stając się radykalnym zwolennikiem pierestrojki.
W maju 1990 roku wybrano go na stanowisko przewodniczącego Rady Najwyższej Rosyjskiej SRR. Coraz bardziej dystansując się od Gorbaczowa, Jelcyn stał się orędownikiem planu, który miał zapewnić ,, gospodarkę wolnorynkową w ciągu 500 dni’’.
12 czerwca 1991 roku stanął do wyborów na urząd prezydenta RSFRR ( Rosyjskiej Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Radzieckiej) i wygrał je. Wkrótce po objęciu przez niego urzędu pucz 19-21 sierpnia 1991 de facto pozbawił realnej władzy Gorbaczowa. Zdecydowana postawa Jelcyna, któy stanowczo sprzeciwił się puczystom, sprawiła, że stał się on pierwszą osobą w państwie.
8 grudnia 1991 Jelcyn podpisał w imieniu Rosji tzw. porozumienie w Puszczy Białowieskiej (wraz z przywódcami Ukrainy i Białorusi), które zdecydowało o rozwiązaniu ZSRR. Jelcyn został prezydentem niepodległej Federacji Rosyjskiej.
Konsekwentny opór ze strony zdominowanej przez zachowawczych polityków Dumy Państwowej doprowadził w październiku 1993 roku do przesilenia, którego apogeum stały się uliczne walki w Moskwie. Jelcyn zdecydowanie, a nawet brutalnie rozprawił się z parlamentem kierowanym przez Rusłana Chasbułatowa.
Nowe wybory nie zmieniły jednak układu sił. Jelcyn został zmuszony do zahamowania programu lawirowania pomiędzy lewicą a prawicą. Sprawne funkcjonowanie władzy utrudniały kolejne afery w otoczeniu prezydenta i jego pogarszający się stan zdrowia.
W 1996 roku Jelcyn został wybrany na prezydenta po raz drugi (rywalizował o to stanowisko z Giennadijem Ziuganowem, wygrał w drugiej turze przewagą 53,8% do 40,3%). Druga kadencja upłynęła pod znakiem rosnącego wpływu "oligarchów" na państwo oraz kryzysu gospodarczego (załamanie nastąpiło w sierpniu 1998 roku). Popularność Jelcyna zaczęła maleć.
Ostatnie lata rządów to prawdziwa karuzela personalna na najwyższych szczeblach władzy - zdaniem niektórych komentatorów Jelcyn szukał "sukcesora", który potrafiłby zdobyć szerokie społeczne poparcie oraz zagwarantowałby "nietykalność" kremlowskiej "Familii", grupie oligarchów skupionych wokół Jelcyna i jego córki Tatiany Diaczenko.
31 grudnia 1999 roku Jelcyn zrezygnował z urzędu prezydenckiego, oddając ster państwa w ręce mało znanego polityka, premiera Władimira Putina.
[na podst. Wikipedia oraz ,,Kto jest kim w polityce- świat od roku 1860’’- Alana Palmera ]
Wolność w szwedzkim modelu państwa opiekuńczego
