Oriana Fallaci: Wywiad z samą sobą

Wydawnictwo: Cyklady 2005

Wybitne zwieńczenie trylogii

Ostatnia część trylogii włoskiej dziennikarki Oriany Fallaci przynosi kontynuację przemyśleń na temat konfrontacji cywilizacji Zachodu ze światem Islamu. I takiej treści „Wywiadu” można było się spodziewać. Jednak ta książka jest dużo bardziej osobista niż poprzednie. Osobista, a przez formę wywiadu wspomnienia, przemyślenia i oskarżenia formułowane przez autorkę wydają się jeszcze bardziej wyraziste i stanowią silny ładunek emocjonalny.

Dzieło otwiera Fallaci wspominając ofiary terrorystów islamskich, osoby porwane w Iraku, których egzekucje sfilmowane przez oprawców można było jeszcze niedawno za niewielkie pieniądze kupić na płytach nawet na ulicach polskich miast. Wywiad przeprowadzony z samą sobą jest hołdem Włoszki dla tych właśnie osób.

Już na początku dowiadujemy się, że publicystka od czasów napisania „Wściekłości i Dumy” nie udziela wywiadów, a do samych dziennikarzy straciła szacunek, ponieważ zniekształcali jej wypowiedzi. Fakt, iż zdecydowała się przeprowadzić rozmowę ze sobą wypływa ze świadomości śmiertelnej choroby – raka, który trawił jej ciało. Słysząc od lekarzy „Nie wyzdrowieje Pani”, postanowiła raz jeszcze rzucić rękawicę islamskiemu fundamentalizmowi i wszystkim, którzy na jego zbrodnie przyzwalają.

W „Wywiadzie” Fallaci często wraca do wątków poruszanych we „Wściekłości i dumie” oraz „Sile rozumu.” Może to niestety sprawiać wrażenie, jakby autorka w pewnym sensie zatoczyła koło w swoich przemyśleniach i lista zarzutów wobec islamskiego nemezis jest już wyczerpana. Niezmiernie ciekawe są autobiograficzne fragmenty rozmowy, kiedy to właściwie mamy szanse poznać korzenie poglądów Fallaci, lepiej zrozumieć, jakie wydarzenia ugruntowały ją w tak radykalnych poglądach.

Drugą część wywiadu autorka zatytułowała „Apokalipsa.” Rozpoczyna się on cytatem z księgi Objawienia św. Jana i jest to umiejętne przygotowanie tła do tego rozdziału rozmowy. Fallaci już bezpośrednio wysuwa tezę, iż Islam jest religią kreującą zastępy fanatyków, którzy swoim uporem i bezwzględnością w eliminowaniu wrogów Allacha przyniosą zagładę cywilizacji Zachodu. I tak jak w Apokalipsie św. Jan wspomina o dwóch Bestiach wyłaniających się z morza, Fallaci nazywa terrorystów islamskich pierwszą Bestią, której pomoc niesie druga – zastępy polityków, dziennikarzy i księży, którzy w milczeniu, bądź z jawną aprobatą przyczyniają się do ekspansji Islamu w Europie.

Trylogia Fallaci to dzieło bez wątpienia opiniotwórcze. Można się z autorką nie zgadzać, natomiast nie można przejść obojętnie nad wydarzeniami i faktami, które przytacza i sposobie, w jakim to czyni. Jej dzieła to książki pisane przez osobę wielkiej wiedzy, inteligentną i, co w dzisiejszych czasach najcenniejsze, niezłomnych, ugruntowanych poglądach. Oriana Fallaci odeszła 15 września 2006, jej nazwisko na trwałe wpisało się w szereg najważniejszych postaci reportażu i publicystki światowej.